Üzülme

Üzülme!
Böyleyken böyle oldu. Kime değdiysen yaşadın ve öğrendin ve büyüdün, bitti üzülme!
Ne yaptıysan, kendin için yahut başkası için, sonunda seni getirdiği noktaya bak, geri çekil uzaktan bak. Bir yabancı gibi bak ve neye dönüştüğünü izle. Bakmak görmeni sağlayacaktır istediğinde.
Bazen hani insanın ayak tabanları toprağı özler ya, bir esintiyi, bir kuş cıvıltısını, bir anne sıcaklığını ve tertemiz göğü ister ya insan, öyle bak dünyaya.

Sonra kurul bir köşeye, ne kadar azsa o kadar çoktur, diye geçir içinden. Esas olan öğrenmek ve hayata geçirmektir.
Üzülme!